Daar sta ik voor een zaal met zo’n honderd collega’s van Dudok Wonen. Ik moet vertellen dat er ontslagen vallen. Dit is één van mijn moeilijkste momenten van 30 jaar leidinggeven.
Het verhaal begint een paar maanden geleden. De begroting voor 2013 moet worden opgesteld. Cijfers worden verzameld, wensen gexefnventariseerd, we vormen ons een beeld van regionale en landelijke ontwikkelingen. Al gauw blijken er meer bedreigingen dan kansen. Niet alleen de markt is ongunstig; de verkiezingsprogramma’s staan vol plannen om nog meer geld bij de corporaties weg te halen. Na veel discussie besluiten we om het in 2013 voorzichtiger aan te doen. De risico’s zijn te groot. Het wordt een flexibele begroting met ook dan al pijnlijke punten. Maar er blijven ook ambities en bij tegenvallers kunnen we bijsturen.
Dan wordt het regeerakkoord gepubliceerd. Het blijkt erger dan in ons ergste scenario. De verhuurdersheffing gaat corporaties € 2 miljard per jaar kosten. PvdA en VVD roepen dat corporaties het allemaal kunnen betalen. Maar hoe wij ook rekenen, we komen er niet in de buurt. Rekenen wij nu zo slecht of is er iets mis met het rekenvermogen van politici?
We gaan in overleg met de commissarissen. Nieuwe scenario’s voor Dudok Wonen worden bediscussieerd en uitgerekend. Gedurende twee weken voel ik me geplaatst in de ‘rollercoaster van de Haagse gekte’. En vandaag is onze conclusie bekend. We stoppen met het bouwen van sociale huurwoningen; de stekker gaat uit veel projecten. De euro’s die we nog wel kunnen investeren, gaan naar onze eigen woningen en buurten.
Over zeven weken bestaat Dudok Wonen een eeuw. Ik vraag me af, hoe de volgende eeuw er uit gaat zien. Ik weet niet op wie ik boos moet zijn? Op politici? Of op onszelf? Hadden wij het nog beter moeten doen? Het zijn serieuze vragen, maar niet op het moment dat ik aan de zaal vol collega’s moet vertellen wat de verhuurdersheffing voor hen betekent.
Klik hier als je meer wil lezen over dit besluit van Dudok Wonen
strategie | positionering 