Met verslagenheid lees ik deze week bijna alle artikelen over het fiasco bij Vestia. Hoe heeft dit kunnen plaatsvinden? Hoe kan een directeur niet alleen zijn eigen corporatie aan de rand van de afgrond brengen, maar dreigt Vestia in die val een hele sector mee te sleuren?
In de media en politiek worden de corporaties als één geheel gezien. Juridisch klopt dat niet. Elke corporatie is een aparte rechtspersoon. Corporaties hebben niets over elkaar te zeggen. Elke corporatie is daarmee uitsluitend verantwoordelijk voor haar eigen handelen en niet voor dat van een andere corporatie. Net zoals de ene basisschool geen zeggenschap heeft over een andere basisschool. Of Philips over branchegenoot Sony. Als de ene blundert, kijkt niemand boos naar de ander. En terecht.
Maar het grote verschil tussen scholen en corporaties is dat de rekening van wanbeleid bij de ene corporatie uiteindelijk bij de bewoners van de andere corporaties kan worden gelegd. Dat effect treedt op omdat corporaties onderling garant staan voor elkaars leningen. Dat bestaat niet bij scholen of bedrijven.
Hoe moet ik als bestuurder van Dudok Wonen daar nu tegenaan kijken? Corporaties staan garant voor de leningen van andere corporaties omdat ze er op vertrouwen dat er goed in- en extern toezicht wordt gehouden. Dat blijkt dus niet waterdicht. En ik betwijfel of je het ooit waterdicht kan krijgen.
Moeten we daarom die zo gewaardeerde onderlinge corporatie-solidariteit maar opheffen? Wat vinden de bewoners van Dudok Wonen eigenlijk van die corporatie-solidariteit als zij door Vestia uiteindelijk een hogere huurprijs moeten betalen? Ik weet het niet. Maar het is onontkoombaar dat we over dit soort dilemma’s het gesprek aangaan.
strategie | positionering 