‘Corporaties hebben geen vrienden, niemand neemt het voor ze op. Er is geen gemeentebestuur, geen huurder die het kabinet een boze brief stuurt als ze geld weghalen bij corporaties. Ik kan alleen maar concluderen dat er na honderd jaar niemand meer op de corporaties zit te wachten. Opheffen dus en gebruik het geld voor andere zaken.’
Ik zag dat de directeur-generaal van het Ministerie VROM zich bijna verslikte in zijn eten. Deze openheid van een corporatiedirecteur had hij niet verwacht. Inwendig grinnikte ik. Ik kon me inleven in deze corporatiedirecteur, maar ik wist voor mezelf zijn fatalistische beeld te ontvluchten. Ik hoorde mezelf praten over de vele opgaven die we nog hadden en pleitte voor fiscale stimulansen voor nieuwbouw en duurzaamheidsprojecten.
Het (zelfbedienings)diner was door het ministerie georganiseerd om de relatie met de corporaties te verbeteren en knelpunten te inventariseren. Het gesprek van ‘zeven mannen’ verliep opvallend openhartig. Na drie uur praten gingen we uit elkaar met de afspraak om over een half jaar weer bij elkaar te komen. Dan moet blijken of dit soort gesprekken tot werkelijke verbeteringen leidt. Vooralsnog tel ik mijn huidige zegeningen en kijk ik terug op een boeiende discussie waar ik ook weer wat wijzer van ben geworden.
strategie | positionering 