Vliegeren in Schevingen

VliegerKijk, een zesdubbele salto. En nu achter mijn rug langs! Mijn wereld bestond alleen nog maar uit die ene vlieger aan de hemel. Onze personeelsvereniging had er voor gezorgd dat ik weer een kind was. Het Scheveningse strand vormde gister ons paradijs om te vliegeren, zandkastelen te bouwen, voet- en volleyballen, zaklopen, skippyballen, eierlopen, salsa dansen en genieten op het terras. Prachtig georganiseerd allemaal.

Vanochtend stond mijn vrouw naast mijn bed met de verfkwast. ‘We zouden vandaag de woonkamer toch gaan verven’, fluisterde ze vals in mijn oor. Ik voelde al mijn spieren protesteren. Ik wist gelijk dat ik ouder was geworden en geen kind meer was.