Een eendimensionale inleiding van minister Mona Keizer zet de toon in de zojuist gepubliceerde ‘Staat van de volkshuisvesting 2025’. Zij heeft het alleen maar over het bouwen van huizen. Terwijl er in het rapport veel meer onderwerpen worden behandeld. Maar over de bouw wordt niet echt iets nieuws gemeld. Het meeste wisten we al. En de teneur is bijna overal: ‘de gestelde doelen halen we niet maar ondanks dat zijn we lekker op weg’.
De opbouw van het rapport is traditioneel. Drie bouwthema’s staan centraal: beschikbaarheid, betaalbaarheid en kwaliteit. Langs die thema’s worden de ambities, de voortgang en de bijdragen van het rijk geordend. Zo lijkt het meer op een vinkjeslijst, of een populair jaarverslag, van de minister. Gelukkig staat er, verscholen in statistieken en voorbeeldprojecten, ook nog aansprekende informatie. Maar het inspireert mij niet tot een interessante blog. Hoe komt dat toch, vraag ik mij af. Wanneer was ik wel geïnspireerd geraakt? Ik probeer de informatie in het rapport te kantelen. Als ik ‘bouwen’ nu eens van doel naar middel transformeer? Hoe was het rapport dan opgebouwd? Geeft dat een ander beeld van de volkshuisvesting?
WHY
In discussies over de ‘koers’ van corporaties bevraag ik bestuurders vooral op de WHY. Waaraan wil de corporatie met haar woningen bijdragen? De antwoorden variëren en inspireren. Men wil bouwen aan gemeenschappen, zorgen voor gelijke kansen van jongeren, energiearmoede bestrijden, industrieel produceren, bouwen aan veerkrachtige wijken, ouderen helpen doorstromen, anticiperen op gezinsverdunning, de corporatiedoelgroep verbreden, bouwen aan klimaatadaptieve wijken of bijdragen aan gezond leven. En zo komt er nog van alles langs. Het zijn onderwerpen die de corporaties drijft om te bouwen, te innoveren en om met partners samen te werken.
Trendrapport
Deze antwoorden beschrijven de volkshuisvestelijke onderstromen en trends die ik tegenkom. Het gaat meestal om ‘wicked’ vraagstukken die om maatschappelijke aandacht vragen, juist vanuit de bouw. Waarom staat daarover zo weinig in de ‘Staat van de volkshuisvesting 2025’? Het antwoord is vermoedelijk heel simpel. Dit rapport beschrijft ontwikkelingen op het gebied van beschikbaarheid, betaalbaarheid en kwaliteit. Het is geen volkshuisvestelijk trendrapport. Het inspireert dus niet. Maar dat is blijkbaar ook niet de bedoeling van Mona Keizer. Wellicht moeten we daarom andere organisaties, zoals Platform 31, vragen om elk jaar een volkshuisvestelijk trendrapport te schrijven? Dan maakt voor mij het schrijven van een blog veel makkelijker. En hopelijk ook leuker om te lezen.
.
Blogs en columns van Léon Bobbe rechtstreeks in jouw mailbox? Schrijf je hier in.
Deze blog is ook gepubliceerd in Vastgoedjournaal
BLOGS LÉON BOBBE 