Het bouwen van een wijk is net zo saai als het groeien van gras, zei iemand ooit tegen mij. Als volkshuisvester was ik het daar natuurlijk niet mee eens. Voor mij is iedere kleine stap boeiend. Ik kijk met plezier naar de voortgang van elk bouwproject, naar elk bouwdetail in de gebouwen. En de bouw is niet alleen fotogeniek, het krijgt ook steeds circusachtigere allure.
Dat besefte ik deze week toen een corporatiebestuurder bijna nonchalant vertelde over de tribunes gedurende één dag op de bouwplaats van 28 modulair gebouwde woningen. Per dag werd er één woning gebouwd, zo uit de fabriek in de straat. En dat wilde iedereen wel eens zien. De tribune en foodtruck waren een succes, zelfs RTL-nieuws kwam langs. Het bleek de hele dag een plaats van ontmoeting voor buurtbewoners en medewerkers van de corporatie en aannemer.
Heilige processie
Ik moest gelijk denken aan de optocht waarin ik een jaar geleden meeliep. Het leek wel een heilige processie, zo liepen we met z’n allen achter een gigantische truck waarop vanaf een schip een kant-en-klare woning was getakeld, en eenmaal in de wijk aangekomen met een grote hijskraan op zijn plaats werd gezet. Wat een feest om mee te maken.
In zijn algemeenheid kan je zeggen dat de bouw door innovatie steeds mediagenieker wordt. Er wordt sneller gebouwd en nieuwe technieken en materialen verbazen dagelijks. Gebouwen zijn vaak iconen van duurzaamheid. Of zijn ontworpen voor allerlei soorten doelgroepen en woongemeenschappen. Het zijn gebouwen waar mensen zich op kunnen verheugen. Eigenlijk verdient elk gebouw zijn eigen tribune.
Ja, hoor ik u al zeggen, maar wat is daar nu schokkend aan? Bij de startbouw, het hoogste punt en de oplevering vieren we toch ook al feestjes? Dat klopt, maar eigenlijk laat je dan heel weinig zien, en dan toch vooral aan een bepaalde incrowd. Het spannendste deel van de bouw zit niet in het begin of het eind maar in het proces daartussen. Daar zit de spanning, het spektakel, de innovatie.
BIG DIG
In Boston is begin deze eeuw een enorme ringweg geheel ondergronds gebracht. Een soort Zuidas-project maar dan kwadratisch groter. Bij deze ‘BIG DIG’ was maar één communicatiemedewerker betrokken. Die wist een hele stad achter het project te krijgen door in elke projectfase de bouwput toegankelijk te maken voor de inwoners van Houston. Ze noemden dat ‘bouwput-communicatie’. Ik was er van onder de indruk. Kunnen we daar wat van leren?
Kan bouwput- of bouwplaatscommunicatie’ een vaste plaats krijgen in het gehele bouwproces? Je kan er veel mee winnen. De relatie met de omgeving wordt onderhouden. En mensen kunnen verliefd worden op simpele bouwprocessen of complexe innovaties. Een defensieve houding in de buurt kan omslaan in nieuwsgierigheid en een groter maatschappelijk draagvlak. En misschien willen er dan ook meer mensen in de bouw werken! Doen toch?
.
Deze tekst verscheen eerder in vastgoedjournaal.nl
BLOGS LÉON BOBBE 